“België, ik voel het aan de wegen”

Komende donderdag ga ik voor een paar dagen naar een conferentie in Sucre. Om daar te komen kon ik kiezen uit een busreis van ruim 10 uur over grotendeels onverharde wegen, of een vliegreis van een uurtje. Ik ben vrij milieubewust en neem meestal de bus in plaats van het vliegtuig, ook al duurt dat 10x zo lang, maar deze keer was de keus snel gemaakt. Onverharde wegen zijn geen pretje, zeker niet in de nachtbus.

Gisteravond was ik met een vriendin hierover aan het chatten, en ze merkte op dat haar idee van onverharde wegen sterk was veranderd de afgelopen maand, omdat ze zelf op onverharde wegen had gereden in Afrika. Dus ik riep spontaan uit: schrijf daar wat over! Dat deed ze meteen.

België, ik voel het aan de wegen

Na een lange autorit door Europa schrikt hij wakker: “we zijn terug in België, ik voel het aan de wegen”.

Waarschijnlijk ken je net zoals ik enkele mensen die denken dat de Belgische wegen slecht zijn. Als je niet oplet praat je zo met hen mee, of misschien leef je zelf nog wel met die illusie.

Wel beste mensen, een maand geleden zat ik in Afrika. “Het is heel mooi in dat dorpje” hadden ze mij verteld, “we moeten alleen 30km over onverharde wegen”. Ach, onverharde wegen, daarom ben ik in Afrika, toch? En wat is nu 30 km over kiezelsteentjes? Voor je het weet ben je er!

Ik kan je verzekeren, niets is minder waar! Als je denkt dat onverharde wegen van kiezelsteentjes gemaakt zijn heb je het fout. Helemaal fout. Stenen en steentjes, van alle maten en gewichten. Naast elkaar, op elkaar, hopen en putten. Mijn hoofd tegen de ruit, dan weer tegen het plafond, 30 kilometer werden al gauw twee uren en mijn drinkfles was al ergens naar de koffer gerold.

Durf nog maar eens te zeggen dat de Belgische wegen slecht zijn. Nee, onverharde wegen, dat kennen we hier niet.