Gevallen helden

De verhalen van de eerste (moderne) zendelingen zijn bijzonder inspirerend. Er is hier een mooie serie met biografieën die Diego en ik graag lezen.

Zo is er het verhaal van Galdys Aylward. Ze kwam uit een arm gezin maar wist van jongs af aan al dat ze geroepen was om zendelinge te zijn in China. Na drie maanden op het toerustingsinstituut voor zending werd ze afgewezen voor verdere studies. Ze ging werken als bediende en spaarde elke cent die ze had. Na acht jaar had ze genoeg verzameld voor een enkele reis naar China. Niet zoals gebruikelijk was per boot, maar per trein door Rusland heen. Haar reis is vol gevaren en problemen, zoals toen ze ’s nachts een station terug moest lopen door de Siberische sneeuw met haar bagage. Maar ondanks dit uiterst moeizame begin maakt ze een groot verschil in China.

Ook het nederige begin van David Livingstone spreekt aan. Vanaf zijn tiende jaar werkte hij al in de katoenfabrieken van Schotland. Met grote moeite lukt het hem om toch medicijnen te studeren zodat hij zendeling kan worden. Hij wordt een groot pionier die de binnenlanden van Afrika verkent voor het zendingswerk.

Het verhaal van Mary Slessor las ik ook graag. Haar zeer arme familie was altijd al betrokken bij het zendingswerk. Toen ze 27 was besloot ze zelf ook te vertrekken naar Afrika. Daar weet ze het vertrouwen te winnen van de mensen. Ze komt op plaatsten waar mannelijke zendelingen werden vermoord, juist omdat ze alleen en als vrouw komt.

Heldenverhalen

Deze verhalen zijn heldenverhalen. De pioniers zijn voorbeelden in hun toewijding en doorzettingsvermogen. Maar terwijl ik over hen aan het lezen was, miste ik een belangrijk deel van de geschiedenis van de eerste zendelingen. Want Afrika had de reputatie de begraafplaats van zendelingen te zijn. Door malaria en andere tropische ziektes stierven veel zendelingen in hun eerste jaren op het zendingsveld. We lezen voornamelijk de verhalen van de zendelingen die overleefden en het vrucht van hun werk mochten zien. Zij zijn de helden. Maar we horen niet de verhalen van de zendelingen die na een korte tijd overleden.

Ik vraag me af, zou hun verhaal minder inspirerend zijn? Zou hun weg naar het zendingsveld anders zijn geweest, of zou de hand van God ook daar duidelijk aan het werk zijn geweest? Hadden zij niet net zoveel moed, doorzettingsvermogen en toewijding als de helden?

Zoals bij de landing in Normandië de eerste soldaten die aan land kwamen bijna allemaal doodgeschoten werden. Het was door de grote aantallen van dappere soldaten die aan land kwamen dat ze de Duitsers wisten te overmannen. De gevallen soldaten waren niet minder dapper of minder belangrijk dan de soldaten die verder konden trekken en Europa konden bevrijden. Hun offer was bepalend voor de bevrijding.

Hetzelfde geldt voor de gevallen zendelingen, de duizenden mannen en vrouwen die hun leven gaven voor God en zijn evangelie. Zij zijn de gevallen helden van de zendingsgeschiedenis. God heeft ook hun leven gebruikt, hoewel zij daar zelf de vruchten niet van zagen. Hoewel zij – en wij – misschien niet zien hoe hun dood paste in Gods plan.

Ik zou graag hun verhalen willen lezen, hoe God hen riep. Want juist zo’n verhaal leert mij vertrouwen dat als we God gehoorzamen, ook al begrijpen we het niet, hij ons kan gebruiken in zijn plan.