Hoewel sommige dingen overal gelden, hebben elk land en elke cultuur hun eigen stijl als het gaat om geboorte en bevallingen. Tijd dus om er wat over te schrijven. Hierbij deel 5.

Medische conditie

In Nederland en België wordt een zwangerschap gezien als iets heel natuurlijks en normaals. Ook over de bevalling wordt vrij nuchter gepraat. Het lijf van een vrouw is prima in staat om een baby op de wereld te zetten, en de taak van een verloskundige/ vroedvrouw is om dit proces in zo goed mogelijke banen te leiden. Alleen als er risico’s of complicaties zijn is het nodig de hulp van een gynaecoloog in te schakelen. Thuis bevallen is heel normaal en ook een kraamkliniek is ingericht om het de aanstaande ouders zo comfortabel mogelijk te maken. Voor zo ver ik het kan inschatten, is deze nuchtere houding en het uitgebreide systeem van kraamzorg redelijk uniek.

In Bolivia is de algemene mentaliteit totaal het tegenovergestelde. Zwangerschap wordt gezien als een ernstige medische conditie. Een zwangere vrouw moet zo veel mogelijk ontzien worden (dat is dan wel weer een voordeel) en mag zo min mogelijk doen. Dat ik tot 5 maanden regelmatig hardliep heb ik niet vaak hardop durven zeggen.

De zwangerschap wordt vanaf het begin begeleidt door een gynaecoloog. Mijn ervaring is dat deze vooral medische gezien de zwangerschap in de gaten houdt maar totaal niet meedenkt en geen praktische begeleiding geeft. Toen we een van de eerste afspraken met een lijstje met vragen aan kwamen zetten, keek ze ons heel verbaasd aan. Ook bij alle zwangerschapskwaaltjes was de belangstelling vooral gericht op de medische behandeling daarvan. Nu ja, dat gaf me de ruimte om eigenwijs te zijn en de dingen op mijn manier aan te pakken.

De bevalling

Hoe ver deze mentaliteit gaat werd me pas duidelijk toen we op rond werden geleid op de plek waar de bevalling plaats zou vinden. Na 8 maanden wilde ik toch wel iets van een bevallingsplan hebben, of op zijn minst de bevalling doorgesproken hebben. Ik had me al instelt op een ziekenhuisbevalling met een medisch circus waarbij de bevallende vrouw als een onmondige patiënt gezien wordt en er weinig vrijheid zou zijn voor een eigen invulling. Ik bleek volkomen gelijk te hebben en er toch nog ver naast te zitten.

Voor we de lift uit mochten moesten we een short voordoen, sloffen aan, een muts op en een mondkapje voor. Toen konden we de afdeling chirurgie binnengaan. Er waren twee basic OKs met langs de muren allerlei apparaten en kasten en in het midden een smalle metalen tafel met een dun schuimmatrasje en grote operatielampen erboven. Voor Boliviaanse maatstaven zag het er netjes uit en voor een keizersnee en andere complicaties hadden ze alles in huis wat nodig was.

Toen ik vroeg waar de gewone bevallingen zouden zijn, keken de OK-zusters me verbaasd aan. Ook hier, zeiden ze, alleen dan bevestigen we twee metalen beugels aan de tafel om je voeten in te doen. Het verschil tussen een keizersnee en een gewone bevallig bleek effectief dat ze bij de laatste niet in je snijden maar verder werd alles gezien als een operatie. Na deze frankensteinse toestanden wilde ik toch maar op zoek naar een alternatief.

Helaas, dat is er niet. Bevallen doe je op de operatietafel.

Toen we hier met de gynaecoloog over hadden was zij heel verbaasd. Ze was fier op de OKs die ze in de kliniek hadden, en begreep niet dat juist bevallen op de operatietafel niet heel geruststellend was. Als er wat mis ging was alles voor handen.

Laten we het houden op dat dit nu met stip op nummer één staat wat betreft cultuurshock.

Keizersnee

Ik wilde nog iets schrijven over de wijdverbreide fobie voor normaal bevallen, maar met de bovenstaande toestanden kan ik me wel indenken dat een keizersnee vrij aantrekkelijk klinkt in verhouding tot een natuurlijke bevalling. Tel daar bij nog op dat er bijna geen informatie vertrekt wordt en de echtgenoot (of iemand anders) meestal niet bij de bevalling aanwezig mag zijn. Al met al wordt bijna voorondersteld dat je een keizersnee wilt in plaats van een natuurlijke bevalling. De artsen stimuleren dit vaak ook, deels omdat het voor hen veel makkelijker is om een keizersnee in te plannen, deels omdat ze daar meer geld voor kunnen vragen.

Gelukkig geeft onze gynaecoloog de voorkeur aan een natuurlijke bevalling en kan Diego aanwezig zijn, maar de hele context van bevallen bevalt me toch niet helemaal.

Willen jullie bidden voor een voorspoedige bevalling, voor onze dokter en voor het medisch team?