Het is een kwestie van verwachtingen

Als je bijvoorbeeld juf (of meester) wilt worden dan denk je daarbij aan de kinderen. Je hoopt hen te helpen met het leren en het beste uit hen te halen. Je zou, denk ik, niet direct verwachten dat de omgang met ouders je zo veel energie gaat kosten, of uitkijken naar al de administratie en bureaucratie die er ook bij hoort. De realiteit en de verwachtingen komen niet altijd overeen.

Hetzelfde geldt voor het leven als zendeling. Het klinkt misschien avontuurlijk en vol idealisme, maar de realiteit is behoorlijk banaal. Ik wist dat het niet allemaal evident ging zijn, en ik verwachte uitdagingen en moeilijkheden, maar toch van een heel ander type dan wat ik daadwerkelijk tegenkom.In Nigeria bijvoorbeeld waren water en stroom niet evident, en ik kon kort online komen – als er stroom was – via een inbelmodem die dat typische geluid maakt. Hier zijn deze zaken vanzelfsprekender, hoewel niet helemaal vanzelfsprekend. De mijn huidige zendingsproblemen zijn van een ander type (ik zou kunnen zeggen de 3^e-wereld en de 2^e-wereldproblemen, maar ik hou niet van dat onderscheid).

Maar de lelie denkt anders, die denkt zoo: ‘ik heb toch niet zelf de plaats en de omstandigheden kunnen bepalen; ik heb er dus hoegenaamd niets mee te maken; dat ik sta, waar ik sta, is God’s wil.’

Kierkegaard

Ik verwachte bijvoorbeeld niet in een stad van meer dan één miljoen inwoners te komen wonen waar het me ongeveer anderhalf uur kost voor ik enigszins de stad uit ben.

Ik verwachte niet in de 4^e meest luchtvervuilde stad van Latijns-Amerika te wonen. Een dag ademhalen staat gelijk aan 7 sigaretten per dag roken, hoorde ik laatst.

Ik verwachte niet dat het dagelijks dieet voornamelijk bestaat uit aardappels, rijst en vlees, en dat alles suiker of zout bevat. Ik verwachte niet dat de groenten hier bijna chemisch zijn vanwege het zwaar vervuilde water waarmee ze besproeid worden. Ik had nooit gedacht dat gewoon gezond eten en op gewicht blijven een uitdaging zouden zijn.

Ik verwachte niet dat het gewone dagelijkse leven zo veel tijd en moeite zou kosten, dat ik noodgedwongen toch een heel stuk burgerlijker ben geworden dan ik zou willen toegeven.

Met andere woorden, constante luchtwegirritaties vanwege de luchtvervuiling waren toch niet de zendingsproblemen waar ik me op voorbereid had. En het avontuurgehalte van 2 dagen hoesten is toch niet zo hoog als 2 dagen zonder stroom.

Maar ach, als we zouden verhuizen naar een plaats waar er geen stroom was maar wel heerlijk onvervuilde lucht, zouden we waarschijnlijk de stroom missen en het hoesten weer voor lief willen nemen. Misschien is het maar beter dat we niet kunnen kiezen.