Nieuwe bedenkingen bij Marcus 10

Jezus zei: ‘Ik verzeker jullie: iedereen die broers of zusters, moeder, vader of kinderen, huis of akkers heeft achtergelaten omwille van mij en het evangelie, zal het honderdvoudige ontvangen: in deze tijd broers en zusters, moeders en kinderen, huizen en akkers, al zal dat gepaard gaan met vervolging, en in de tijd die komt het eeuwige leven.’
– Marcus 10:29-30

Ruim 10 jaar geleden liet ik alles achter om Gods roeping te volgen. Toen schreef ik al een blogpost over mijn bedenkingen bij Marcus 10 :

“Ik snapte de belofte van Jezus niet. Want wat krijg je precies terug? Wat dat betreft, ik wil geen andere familie of andere vrienden, ik hou van de mijne, ze zijn niet zomaar vervangbaar. En honderdvoudig, is dat niet een beetje overdreven?”

Ondertussen voelt het alsof God ons inderdaad heeft gezegend met zo veel, niet alleen een echtgenoot, twee prachtige kinderen, goede vrienden die als familie zijn, een superfijne bijbelstudiegroep, een kerk waarin we mochten groeien in geloof, en nog zo veel meer.

Nu hebben we weer de keuze gemaakt om Gods roeping verder te volgen. We zijn verhuisd naar Sucre omdat we ervan overtuigd zijn dat niemand mag leven en sterven zonder dat hij Gods goede nieuws gehoord heeft.

Ook nu voelt het alsof we veel achterlaten. Er zijn heel wat dingen die we erg gaan missen:  

1. We zullen allereerst onze vrienden uit Cochabamba missen. We hopen ze nog wel eens op te kunnen zoeken, en we hopen ook ze nog een keer hier te kunnen ontvangen. Maar het kunnen niet meer de dagdagelijkse vriendschappen zijn dat het waren.
2. Onze kerk. Dat was een plek waar we ons thuis voelden en waar we onszelf mochten zijn.
3. Het park. Voor ons huis in Cochabamba was een groot park. Daar waren we regelmatig te vinden. Diego ging vaak met de kinderen aan het eind van de middag naar het park om te spelen. Ik ging er regelmatig hardlopen. We hadden “vrienden van het park” waar we samen dingen mee deden. Hier zijn er maar weinig parken of groen in de stad. Onze tuin hier is een stuk groter, maar dat is toch niet hetzelfde. Hardlopen lijkt hier ook niet haalbaar helaas.
4. De bijbelstudiegroep. In de kerk hadden we een hele fijne bijbelstudiegroep. Het laatste jaar ben ik met 2 vriendinnen ook een mama-bijbelstudiegroep begonnen. We kwamen ’s ochtends samen met onze kinderen erbij. In het midden van alle chaos probeerden we de bijbel te lezen. Dit is uitgegroeid tot een grote groep mama’s. Ik ga dit absoluut heel hard missen.
5. De chancha. Ik had niet gedacht dat ik dit ooit nog zou zeggen, maar ik mis de cancha. De enorme markt in het centrum van Cochabamba. Na 10 jaar vond ik mijn weg daar zonder problemen en wist ik alles te vinden. Hier moeten we opnieuw beginnen met alles te vinden.

Maar we krijgen er ook veel voor terug:

1. Ons huis hier in Sucre is heerlijk ruim, met een eigen tuin (inclusief boomhut). Er is genoeg ruimte voor logees en ik heb nu een heuse studeerkamer.
2. Het seminar hier werkt ook anders als in Cochabamba. Ik kijk ernaar uit meer bij het leven van de studenten betrokken te kunnen zijn. Nu al spelen we elke donderdagmiddag mee met de volleybal competitie.
3. Het team van SIM van Sucre/Potosí is een heel leuk team. We kijken ernaar uit om met hen samen te werken.
4. Sport Friends is ook een nieuwe stap, maar we kijken ernaar uit om dit op te starten.
5. Sucre zelf.

Dus we blijven bidden: God, geef ons in uw genade de kracht om Christus na te volgen!