Het spontane leven

Laatst had ik ongeveer het volgende gesprek:

– Sorry, ik heb nu eigenlijk niet echt tijd om te praten, het is erg druk hier.

Ik: Geen probleem.

– Over drie weken heb ik weer meer tijd, heb jij dan tijd?

Ik: even denken… (over drie weken?! 😮 Ik heb geen idee of ik dan tijd heb, dan heb ik nog niets gepland)

Serieus. Dat was wat ik dacht.

Het leven hier “gebeurt”. Het is spontaan en ongepland. Drie weken vooruit plannen om een afspraak te maken is heel ongebruikelijk. Als ik achteraf een week bekijk, dan zat die zeker wel vol met allerlei afspraken en meetings, maar die worden op het laatste moment vastgelegd, of afgezegd. Op het laatste moment een afspraak verzetten is ook geen enkel probleem.

Soms is dat heerlijk relaxt. Ik hoef niet een paar keer per dag in een agenda te kijken om te zien of ik wel tijd heb, of op een horloge te kijken om te zien wat ik moet doen. Als je op een willekeurig moment belt dan heb ik eigenlijk altijd wel tijd. Tenzij ik natuurlijk aan het lesgeven ben, maar dan zal ik mijn telefoon niet opnemen.

Soms is dat ook heel frustrerend. De afgelopen twee maanden had ik steeds heel volle weken omdat er steeds dingen “even tussendoor” gedaan moesten worden, omdat die niet goed gepland waren. Ik had echt het gevoel geleefd te worden, niet door mijn agenda, maar doordat ik werd meegesleurd in de stroomversnelling van gebeurtenissen. Ik werd bijna jaloers op de mensen die in hun agenda kunnen kijken en precies weten hoe de komende drie maanden eruit gaan zien. Bijna.

Zo had ik laatst een vergadering op maandagavond. We zouden om 7 uur beginnen, maar pas tegen een uur of half 8 zaten we rond de tafel. Tegen 8 uur kwamen de laatsten binnen. Bij punt 1b begonnen er twee uit te wijden over hoe ze een mogelijk project zouden kunnen gaan aanpakken, mocht het zover komen dat ze dat willen gaan organiseren. Natuurlijk kregen we nog niet de helft van de agenda besproken, dus we zouden donderdag opnieuw bij elkaar komen. Op zulke momenten komt de Hollander in me boven en raak ik enigszins geïrriteerd. Ik heb wel wat beters te doen, denk ik dan, dit is pure tijdsverspilling.

Maar als je me vraagt om een afspraak te maken voor over een langere tijd dan de komende week, dan schiet ik een beetje in de stress. Ik weet namelijk niet of ik kan garanderen of die dag precies op dat moment niet wat anders op mijn pad zal kom. Mag ik gewoon zeggen: kun je me in de week dat je tijd hebt me spontaan aanspreken? Als de Heer het wil, en we in leven zijn, dan heb ik hoogstwaarschijnlijk alle tijd voor je. En anders maak ik tijd vrij, of kom ik te laat op een afspraak.